Dag iedereen!

Hier zijn we weer! Het is onze laatste dag hier bij Vivir en Amor dus het is telkens een beetje afscheid nemen. De laatste patiënten, de laatste keer de berg over, de laatste keer samen avondeten, ...Het afscheid zal ook een beetje dubbel zijn, aan de ene kant verlangen we naar de bevallingen in Huehuetenango, maar anderzijds zullen we hier de prachtige natuur, de rust, de Maya-bevolking, de uitlaatgasvrije lucht en het gezapige dorpsleventje ongelooflijk missen.

Onze laatste dagen zijn hier wel allesbehalve rustig. We doen de consultas nog steeds vaak zelfstandig, Julie haar patiënt is weer spoorloos verdwenen en ... er is terug een bevalling geweest! Deze keer wel iets minder vlot als de vorige... In de vooravond waren zeons komen halen, maar de arbeid ging niet zo goed vooruit. We twijfelden behoorlijk aan de ligging van het kindje, maar konden inwendig nog niets voelen doordat de vliezen nog intact waren.Het was eigenlijk een heel gezellige boel daar in dat hutje, de hele familie zat bijeen te lachen en te keuvelen en de kindjes kropen op onze schoot. Vele uren en geduld later had ze dan voldoendeontsluiting en braken de vliezen. We voelden echter iets dat we nog nooit gevoeld hadden, en het was geen hoofdje!!!! Hanne controleerde nog even na en bevestigde: een stuitligging. Omdat dit een groot risico is voor het kindje, stelde Hanne voor om naar het ziekenhuis te gaan. De familie zag dit totaal niet zitten en verkoos om het toch te proberen in het hutje. Wij kunnen enkel adviseren... Het gebeurt wel vaak dat de familie niet naar het ziekenhuis wil gaan, het is een tocht van minstens 7 uren over die onmenselijke weg uit onze vorige verhalen. Vaak willen ze enkel maar gaan als het gevaar duidelijk te zien is, wat nu niet het geval was. We besloten niet meer te onderzoeken en gewoon af te wachten. Het was ondertussen al midden in de nacht en de hele familie lag te slapen verspreid in het hutje, maar wij hielden de wacht... Terwijl Heleen en Hanne de techniek voor een stuitbevalling nog eens doornamen in het boek, kreeg Julie in de gaten dat de vrouw wel verdacht lang haar adem inhield. Ze gaf tijdens de hele arbeid ook al geen kik en nu was ze ongemerkt aan het persen. Meteen keken we onder de rok en Julie zag het lijfje eruitschuiven. Lichte paniek want niemand had handschoenen aan en het ging plots allemaal wel heel snel. Uit reflex pakte Julie het lijfje vast om armpjes en hoofdje te ontwikkelen terwijl Heleen snel het materiaal voor de opvang van het kindje bijeen raapte en op de buik duwde (dit is belangrijk voor het hoofdje eruit te laten komen bij een stuitligging). Onze technieken zaten er blijkbaar goed ingebrand en binnen de 5 minuten was het ventje geboren. In het begin was hij nogal slap, maar na wat stimulatie liet hij zijn eerste kreet horen en slaakten wij een zucht van opluchting. Het was echter nog niet voorbij... de placenta moest nog komen. De vrouw perste hem eruit maar de vliezen bleven vastzitten. Julie zorgde ervoor dat ze niet afscheurden terwijl Heleen de baarmoeder goed masseerde. Wat later kwamen dan ook de vliezen eruit en zo kwam alles toch tot een goed einde!! Doodmoe kropen we rond half drie in ons bed, maar apetrots dat we dit tot een goed einde hadden gebracht. In België gebeurt meteen keizersnede bij een stuitligging, dus dit was wel een heel unieke ervaring voor ons!!

's Morgens moesten we dan weer om 6u op om naar Yalanhuitz te gaan. Natuurlijk is er hier geen berijdbare weg naar daar, dus we moesten weer te voet. Een tocht over de berg van zowat 3-4 uren!! In Yalanhuitz staat het eerste kliniekje van Vivir en Amor, dus we waren wel benieuwd om dit te zien. Het was een kleiner dorp dan Pojom, maar veel kleurrijker! Alle huisjes zijn daar in leuke kleuren geschilderd en dit fleurt het hele dorp op! We hebben de hele voormiddag dan weer les gegeven aan de vroedvrouwen van ginder. Ze waren met een heel stuk meer dan in Pojom en waren heel geïnteresseerd. Ondanks onze vermoeidheid was het toch weer heel plezant. 's Middags zijn we dan met de hele bende bij Lucia thuis gaan eten en keuvelden nog wat na. Daarna was het helaas weer tijd om onze tocht terug aan te vangen. Onderweg naar de berg hadden we wel een lift gevonden, maar de berg zelf moesten we nogmaals trotseren. Julie haar voeten zaten vol met blaren dus het was nog pijnlijker dan anders! We zijn toch heelhuids in Pojom geraakt en hadden nog tijd om een kraambezoekje te doen bij ons kindje van de vorige nacht!

Deze nacht vertrekken we naar Huehuetenango, weer een lange rit in pick-up's en chickenbussen! Gelukkig hebben we al een voorraad koekjes ingeslaan om de pijn te verzachten! Geen paniek dus als het eventjes duurt tot het volgende verhaal...!!

Dikke knuffels en tot in Huehuetenango!

Julie en Heleen!