Hola todos!

Wat vliegt de tijd! Ook onze stage in Huehuetenango zit er alweer op. De nachten waren lang maar steeds goed gevuld. Er was weinig tijd vrij om moe te worden. De vrouwen lagen vaak in de gang te wachten tot er plaats vrij was in de verloskamer. We zijn dan ook al goed geoefend in de bedbevallingen.... Soms riep er plots een vrouw: Mi bebe! En dan zat het hoofdje er al! Heleen en ik sprongen dan een gat in de lucht van verschot, terwijl de dokters dan op hun gemakje om kochers en schaar slenterden en af en toe eens riepen dat ze moest rustig persen vanuit de gang. We hebben echt onvoorstelbaar veel geleerd hier, ervaringen voor het leven. Zowel positief als negatief natuurlijk, maar dat hadden we wel verwacht. De mensen hier zijn veel warmer dan bij ons, maar het is schandalig met hoe weinig respect ze soms de patiënten behandelen! Daarnaast doen ze het hier allemaal zonder epidurale of kunstverlossing!

Verder stond de hele week hier in het teken van Todos Santos, dat is hier echt een groot feest. Gisteren was er in heel het stad 'serenatas', volgens de traditie gingen de mannen dan de straat op om te zingen en gitaar te spelen voor de vrouwen. En de Guatemalteken houden hun tradities goed in ere... we hebben weer goed kunnen lachen! Overal waren er bloemen en optredentjes en mensen in traditionele kledij, heel gezellig en kleurrijk. Nooit verwacht dat we zo van Allerheiligen gingen genieten!

Het stadsleven zijn we ondertussen al goed gewoon. De bonte mengelmoes van maya's, latino's, cowboys, 2 Belgen... Overal is er muziek te horen en zijn er kleurrijke kraampjes. Na het rustige Pojom moesten we ons ferm aanpassen aan het drukke verkeer, maar dat zijn we nu ook al gewoon. Ze rijden hier echt als zotten, met 4 op een moto zonder helm is geen uitzondering! En de politie...die is zo corrupt als wat, dus doet niets. Overal lopen er ook mannen met pistolen rond en we weten ook al goed welke buurten we ons niet alleen in moeten wagen. s' Avonds zijn er ook vaak optredentjes in het Parque Central, altijd heel gezellig. Voor we moesten gaan werken gingen we dan nog eventjes rusitg gaan genieten van de sfeer. Waar we ook staan of gaan, overal willen de mensen een praatje slaan met ons en er komen vaak heel grappige conversaties uit voort. Ze proberen dan met een erorm accent enkele woordjes Engels te praten, waarop wij gewoon in het Spaans antwoorden. Meestal weten we binenn de 5 minuten hun hele leven en krijgen we nog wat mandarijnen of ander fruit toegestopt.

Op een rustdag zijn we naar een rivier gereden met enkele vrienden op 2-3 uren van Huehuetenango. Met een....jawel...Europese Oxfamwagen! Zij moesten naar een klein dorpje gaan voor wat formaliteiten voor hun werk. De grond van de mensen daar was eigendom van de gemeenschap, maar die dag kregen de mensen de eigendomspapieren van hun stukje grond. Een feestelijke gebeurtenis, je had hun gezichtjes moeten zien toen ze werden afgeropen om hun akte te gaan halen, apetrots! We werden ook meteen weer uitgenodigd aan tafel, met de traditionele kost: kip en rijst en tortillas! Mama en papa...eventjes geen kip meer als we thuis zijn?? Daarna gingen we naar de rivier Lagaratero vlakbij bij het dorp. Het leek wel sprookjesachtig: azuur van kleur, met grote bomen in het midden, kleurspelingen door het zonlicht... Aan de rand waren de mensen hun kleren aan het wassen, aan het vissen, of de kindjes hun maandelijks badje aan het geven... Meer dan pootjebaden hebben wij wel niet gedaan want ondanks het warme weer was het toch maar frisjes!

Vandaag lassen we een rustdag in, om weer over te schakelen op dagritme, en vanaf morgen kunnen we dan weer het prachtige Guatemala gaan verkennen!

Hasta pronto!

Julie en Heleen