Pojom telt een inwonertje meer!

Hola todos!

Waar waren we gebleven....donderdag?

Donderdag is er niet zoveel gebeurd, de consultas gingen z'n gangetje. We kunnen nu al goed onze plan trekken en handelen vaak al consultas op ons eentje af. Hanne is natuurlijk steeds in de buurt voor als er problemen zijn. Die nieuwe zelfstandigheid gaat ons goed af en we amuseren ons steeds meer! s'Avonds zijn we wel nog eens uit ons bed geroepen geweest omdat er een emergencia langskwam. Hanne zat vast in een vergadering over het schooltje dus hebben wij het opgelost. Het was een gastritis, dat komt hier vaak voor dus we kennen de symptomen en behandeling al vanbuiten!

Vrijdag is vrije dag...of toch niet! Kurt kwam om 6u onze kamer binnengestormd, een bevalling! We zijn nog nooit zo snel van uit ons bed in onze laarzen beland! Onderweg naar het hutje gaf Hanne ons meer informatie: Het was een 8e kindje, lag bij de laatste controle in stuit, en was nog net geen 35 weken. Geen goed begin dus. Aangekomen werden we voorgesteld aan de traditionele vroedvrouw die natuurlijk ook aanwezig was. We onderzochtten de vrouw en wat bleek: het kindje had zich gedraaid en lag nu mooi met zijn hoofdje eerst. Tot onze grote opluchting, want een stuitbevalling in zo'n hutje doen is niet zonder risico's! Julie onderzocht ook eens hoe ver de ontsluiting al was...3cm en de vliezen waren nog niet gebroken. Nog geen kwartier later was het al 7cm en de traditionele vroedvrouw begon alles te installeren om te persen. Wachten op volledige ontsluiting kennen ze hier niet, maar gelukkig namen de voorbereidingen nog wat tijd in en was de vrouw binnen de 10 minuten volledig ontsloten! Julie had ondertussen ook de vliezen gebroken en Heleen stond klaar om de bevalling te doen. Tijdens het persen trekken de vrouwen hier aan een touw dat boven hun hoofd is gespannen en aan de voeten liggen houtblokken om tegen te duwen. We zijn natuurlijk heel wat anders gewend op de verlostafels in België, maar dit werkte ook perfect! Drie keer persen later kwam er een prachtig meisje ter wereld. Ondanks haar iets te vroege komst, huilde ze toch meteen het hele dorp bijeen. Moeder en kind stelden het prima! En wij waren helemaal in de wolken! Een naam geven ze hier pas een dag na de geboorte, dus het was nog eventjes wachten daarop!

Zaterdag waren het weer consultas generales. Er was ook een nieuwe promotor voor de eerste keer aanwezig, de 18-jarige Antonio. Het was heel rustig, dus we hadden ruim de tijd om hem al vanalles aan te leren. En hij leert snel, des te leuker dus! Heleen haar patiëntje is dan ook langsgekomen om zijn draadjes te verwijderen. De wonde was nog niet helemaal toe dus verwijderde ze maar de helft. Het zag er wel heel goed uit! Pluim voor Heleen! We zijn ook nog eens langsgeweest bij onze pas bevallen vrouw van gisteren, alles ging nog steeds uitstekend en het kleintje kreeg de naam Juana!

Vandaag, zondag, dan een echte vrije dag! We trokken er weer op uit! Omdat het een warme dag was, hebben we de berg over gewandeld naar een grote rivier. Het was een lastige tocht, maar het resultaat loonde: fris water om lekker pootje te baden! En natuurlijk de prachtige omgeving... Het was lekker genieten en relaxen! En wie zijn we dan onderweg nog tegengekomen? Julie haar patiënt! Hij kwam meteen trots zijn gehechte wonde tonen en gelukkig zag het er heel goed uit. Pluim voor Julie! Morgen komt hij langs om de draadjes te verwijderen...hopen we!

Nog een weetje over Pojom...elk jaar wordt er een nieuwe burgemeester aangesteld door de mannen van de gemeenschap. Die doet zijn burgemeesterschap vrijwillig naast zijn andere werk en wordt er dus niet voor betaald. Hijzelf stelt dan 3 'politie-agenten' aan om een oogje in het zeil te houden. En zoals je op de foto's ziet, hebben ze hier ook een mini-gevangenisje waar vooral ambetante zatlappen in belanden! Als ze nuchter zijn kunnen ze zichzelf dan voor 15Quetzal vrijkopen, dat is zo'n 1,5 euro!!

Tot later!

Muchos besos,

Julie en Heleen

PS: nogmaals bedankt voor de leuke berichtjes die jullie nalaten!

Casa materna draait op volle toeren!

Dag iedereen,

hier zijn we weer! Met meer nieuws over het reilen en zeilen in het ons reeds goed bekende dorpje: Pojom! We bevinden ons nog steeds op 1000 m hoogte, het is hier zo'n 22 graden, als de zon schijnt nog meer! Af en toe een buitje zodat we water genoeg hebben om koude douches te nemen, en het dorp telt nog steeds een kleine 3000 inwoners. Gelukkig maar!

Wat is hier zoal de afgelopen dagen gebeurd...

Heleen heeft ondertussen ook haar vuurdoop in het hechten gehad, een jongetje van 4 had... rararadoor een manchette...een ferme snee opgelopen in zijn been. Gelukkig stond ze al te popelen na Julies ervaring en begon vol goede moed. Met goede afloop! Wat stond ze trots te pronken naast haar patiëntje toen hij op controle kwam!

Onze 'verlamde' man is ook op reconsulta geweest, de alcohol was ondertussen uit zijn bloed, maar zijn hand wou nog steeds niet mee. Hij kon wel al meer dan vorige week dus het gaat de goede richting uit. (Dank aan dokter Bart, nvdr.)

Julies patiënt is ondertussen spoorloos verdwenen, teken dat het goed gaat zeker? Ze komen hier nogal graag op consulta dus we maken er ons geen zorgen in. Als hij hier binnen 5 dagen niet staat om z'n draadjes te verwijderen zullen we hem wel eens uit zijn hutje moeten gaan sleuren, manchette of niet!

Zondag hadden we onze vrije dag, en het was prachtig weer! Lekker genieten dus... We zijn terug gaan wandelen in de omgeving en naar een dorp hier wat verderop. Meteen werden we weer uitgenodigd bij iemand thuis, en voor we het wisten stonden we volgeladen met banaantjes. Niet zo handig als je op wandeling bent, maar je hoorde ons niet klagen!

De rust was wel voorbij toen we terugkwamen. Een oude man met hevige bloederige diarree moest bij ons opgenomen worden omdat hij ferm verzwakt was. Hij kreeg een infuus en we controleerden regelmatig zijn parameters. Na een bezoek aan het wc werd het ons wel heel duidelijk dat het om meer dan 'bloederig' ging, dus trokken Kurt en Carlos met de oude man naar het Hospital Nacional de Huehuetenango.

Julie heeft ook eens Pojom by night beleefd. Ze kwamen midden de nacht kloppen aan de casa materna omdat er een jongen van 15 met epilepsie een aanval had. Hanne kwam Julie wakkermaken om mee te gaan (normaal gaat Kurt mee, maar die was nog steeds in Huehuetenango). Dus in hun pyama en met de laarzen aan, doken ze de nacht in onder een prachtige sterrenhemel. Onderweg kwamen ze 2 jongens tegen die stonden te wachten op de auto naar Huehuetenango. Ze vroegen hen om even mee te wandelen, want het juiste hutje vinden in het donker is hier geen evidentie. Later bleken ze ook nog handig om enkele wel heel territoriale honden op afstand te houden. En datmet Julie haar hondenvrees... Aangekomen stond de pater familias/grootvader hen al op te wachten. Het verhaal: de moeder van de jongen was 2 jaar terug gestorven tijdens een bevalling, nu was hij blijkbaar in trance aan het communiceren met haar, waarna hij bloed moest braken en daarna viel hij uitgeput neer. Hanne en Julie trokken hun ogen op en gingen het hutje binnen. Het stonk er ontzettend naar look waarmee we ze de boze geesten aan het verdrijven waren. Tussen de voodoo door controleerden ze de jongen. Hij bleek niet in gevaar te verkeren, of een aanval te hebben, er was ook nergens bloed te zien. Ze lieten het erbij en kropen terug hun bed in. De volgende dag kwam de jongen langs op de consulta, het verhaal was ondertussen al veranderd en ze hadden het bloed van het programma geschrapt. Enkel braakneigingen dus. Hanne heeft hem met een parasietdodend middeltje naar huis gestuurd. Een ontworming meer of minder kan hier nooit kwaad! Zijn behandeling tegen epilepsie wordt voortgezet.

Maandag was het dan weer vrouwendag op de consultas, joepie! Hoogdag voor ons! We konden weer naar hartelust gaan luisteren naar de babyhartjes, en gaan voelen aan de bolle buiken om te weten hoe het kindje ligt! En nog zoooooveel meer, we waren helemaal in ons nopjes! Er kwam ook een hoogzwangere langs...misschien hebben we nog geluk en roept ze ons erbij, maar meestal doen ze het hier alleen of met een traditionele vroedvrouw.

Over traditionele vroedvrouwen gesproken...vandaag hebben we ons ontpopt tot juffrouw Julie en juffrouw Heleen. We hebben samen met Hanne les gegeven aan de vroedvrouwen over bloedingen voor de geboorte, inclusief een toneeltje! Volgende week gaan we de les gaan geven in een ander dorp Yalanhuitz ( 3,5 uren stappen, 2 bergen verder). We kijken er al naar uit, want we hebben er veel plezier aan beleefd!

En wat hebben we vandaag gegeten....pannenkoeken! Haute cuisine door Heleen en Julie! Mmmmmm!

Tot de volgende keer! Hasta la proxima!

Julia y Elena!

Onze eerste week in Pojom zit er bijna op!

Dag iedereen!

Onze eerste week zit er bijna op, morgen zijn er ook nog een hele dag consultas, maar zondag hebben we normaalgezien vrijaf!

Ondertussen is er hier niet veel spannends gebeurd. Het leven in het dorp gaat zijn gangetje en wij beginnen er stilaan deel van uit te maken. De kindjes scanderen al luidkeels onze namen als we passeren, Julia en Elena natuurlijk. Heel grappig want zelfs de allerkleinsten proberen dan mee te brabbelen en ze kunnen ook allemaal byebye zeggen, met een ferm accent! De ouderen zeggen ook al gewoon een goeiedag als we passeren en zijn gestopt met ons aan te staren alsof we blonde aliens zijn.

De consultas blijven heel interessant. Er passeert vanalles, van banale kwaaltjes tot de meest vreemde rariteiten. Enkele gevallen die ons opvielen:

Een man had op een avond teveel gedronken, en kon de volgende dag zijn hand niet meer bewegen. Vanaf zijn rechterpols was hij verlamd, de bloedcirculatie leek wel in orde. Het was al 2 dagen zo. Aangezien wij geen dokters zijn stonden we natuurlijk voor een raadsel! We hebben hem wat goede raad meegegeven, oefeningetjes enzo, en binnenkort komt hij terug op controle, hopelijk heeft hij dan weer iets van kracht in zijn hand. Iemand van de kenners een ideetje wat het zou kunnen zijn?

Een meisje van 3 jaar heeft vaak last van ontstoken lymfeklieren in haar lies. Heel pijnlijk natuurlijk. Een dokter en laborant hebben haar al volledig onderzocht maar vinden geen oorzaak. Meer dan haar wonden verzorgen kunnen we niet doen...

Dan kwam er gisteren ook nog een spoedgeval binnen. Een man had tijdens het werk met zo'n groot manchettemes in zijn arm gesneden. Hij bloedde als een rund toen ze hem naar de casa materna brachten. Een stevig drukverband en een infuus stabiliseerden hem, na een paar uren konden we dan aan het oplapwerk beginnen. De wonde was tot op het bot en zo'n 10cm lang! Gelukkig was er geen slagader geraakt. Julie heeft de wonde helemaal gehecht. Niet zo simpel met gebrekkig materiaal en in het schemerdonker. Het resultaat zag er wel goed uit. Laat ons hopen dat het nu niet gaat infecteren want hygiëne is hier niet echt aan de orde in het dorp...

Als er geen consultas zijn proberen we zoveel mogelijk te genieten van de omgeving. We maken dan wandelingetjes in het dorp, of als het zonnetje schijnt (het is hier nog steeds regenseizoen) lezen we op ons gemak een boek en genieten van de zon. De plaatselijke meisjes zijn hier trouwens verzot op de Flair. Dan zitten ze te schaterlachen met de prentjes of te giechelen als er ergens een plaatje staat van 2 kussende mensen.

Een van die meisjes, Angelin, heeft ons dan uitgenodigd bij haar thuis. Ze nam ons mee naar hun ‘huisje' en natuurlijk waren we weer het evenement van de dag. Moeder Magdalena, haar 13 kinderen en enkele kleinkinderen konden hun geluk niet op! De meisjes begonnen meteen onze blonde haren te vlechten, de kleintjes konden niet van ons blijven en maar vragen stellen.... Ze wilden ook de hele tijd Engelse woordjes leren. Ondertussen gaven wij onze ogen goed de kost in het huisje. En wat stond er op het menu die avond? Koeiepoten! Die lagen daar nog in zijn geheel en de kindjes stonden er gewoon mee te zwaaien in het rond! Bah!

We hebben ook al een les voorbereid over bloedingen voor en tijdens de arbeid, om te geven aan de plaatselijke vroedvrouwen in de verschillende dorpen. Meer nieuws over juffrouw Heleen en juffrouw Julie volgende week...

Daarnaast helpen we ook om de promotoren verpleegkundeles te geven. Verpleegkundig rekenen blijft hier wel een groot struikelblok! Maar suppo's geven kunnen ze nu als de beste!

Zo gaan de dagen hier veel te snel voorbij!

Tot gauw!

Adios!

Julie en Heleen

PS: sorry voor de schrijffouten in onze verhalen, maar elke pc heeft hier een ander toetsenbord en we hebben nooit veel tijd. Als het maar leesbaar is he!

Pojom: onze eerste dagen en de consultas!

Buenas tardes!

Zondag was hier van uitslapen geen sprake! Omdat er hier weinig variatie aan fruit en groentjes is, trokken we met z´n allen naar Ixquichis (ofzo), een dorp aan de andere kant van de berg. Het was een behoorlijke lastige tocht over de glibberige rotsen, steil bergop en bergaf, doorheen de modder en gigantische plassen. Plots was er zelfs een brugje verdwenen, dan moesten we maar door de rivier, gelukkig hadden we onze laarzen aan wat wel geen luxe was voor derest van de tocht. De prachtige natuur rondom ons maakte wel veel goed. In het dorpje vonden we kaas, appeltjes, komkommers, avocado´s en... lekkere koekjes! We ontmoetten er ook de andere vrijwilligers van Yalanhuitz ( het eerste dorp waar vivir en amor een kliniekje stichtte) Daarna wandelden we nog eens naar de grote rivier, waar we allemaal wat bijkwamen in de prachtige omgeving. Het was ondertussen middag en Hanne en Kurt wisten een plaatsje waar we konden eten. Zo aten we ook eens gerechten klaargemaakt door de plaatselijke bevolking in hun hutje, een heel leuke ervaring! En het was nog lekker ook! Daarna vingen we de tocht terug naar Pojom aan, net op tijd voor de regen.

Maandag waren het dan consultas voor de vrouwen. Topdag voor ons! Het was wel eventjes aanpassen, meisjes van 18 jaar die op controle kwamen voor hun tweede kind waren geen uitzondering. We deden een heleboel prenatale controles ( hier zullen we wel leren palperen, voelen hoe het kindje in de buik ligt!), maar er kwamen ook veel vrouwen over de vloer die niet zwanger waren met allerhande problemen. Hen onderzoeken is wel niet gemakkelijk, ze zijn heel beschaamd over de onderste helft van hun lichaam, integendeel tot de bovenste helft. We zien hier heel vaak blote borsten passeren, met of zonder kind aan! Daarnaast werden de vrouwen ook steeds geïnformeerd over ´planificacion´ oftewel gezinsplanning voor de Belgen. Anticonceptie begint hier met mondjesmate zijn weg te vinden naar Pojom en omstreken, maar het blijft een uitzondering. Vorige maand waren er 17 op alle patiënten hier, die iets gebruikten van de pil tot een spiraal of een operatie. Een heel interessante dag! 's Avonds maakten we dan met z'n allen een lekker ouderwetse spaghetti klaar met de plaatselijke ingrediënten (vlees is hier dus al niet te vinden). Een geslaagde coöperatie!

Vandaag waren het dan consultas generales, met andere woorden: iedereen mag langskomen! We konden nu ook een handje toesteken waar we konden: een inspuiting geven, een inwendig onderzoek om te voelen of het spiraaltje nog op zijn plaats zit, een glycemiecontrole bij een diabetespatiënte, enz. We hebben vanalles gezien: kindjes met bronchitis of parasieten, ondervoede kleuters, volwassen met gastritis, astmaof allerhande klachten en...een goede ouderwetse verstuikte enkel! Een geval sprong er voor ons wel uit: een vrouw die van het ministerie de prikpil kreeg, kwam met de klachten dat ze bollen in haar buik voelde die beweeglijk waren. We trokken al onze wenkbrauwen op en inderdaad wat bleek, ze was 4 maand zwanger! Dit konden we weten aan de hand van de hoogte van de baarmoeder. De fout lag hier bij het ministerie die geen zwangerschapstest had gedaan voor ze met de prikpil begonnen bij deze vrouw. Dan nemen ze eens anti-conceptie... Ze was natuurlijk niet al te content en behoorlijk geschrokken!

Samen met Kurt konden we een vaginaal uitstrijkje onderzoeken onder de microscoop, hij leerde ons hoe de verschillende bacteriën en de witte bloedcellen eruit zien! Heel leerrijk! Kurt controleert hier ook TBC, parasieten en allerhande infecties.

Binnen een kwartiertje beginnen hier de consultas opnieuw, dus Heleen en ik gaan ons nu gaan klaarmaken!

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes en mailtjes, dat maakt ons blij!

Dikke knuffels

Heleen en Julie

Pojom halleluja!

Buenas noches!

Gisteren zijn we vroeg vertrokken uit Comitan. Al zeulend met onze rugzakken, bergop en bergaf, gingen we op zoek naar de busterminal: met succes! Twee uurtjes later werden we gedropt in Cuachtemoc, de Mexicaanse grenspost. Het was daar pure chaos, maar we bemachtigden toch een uitreisstempeltje. Dan moesten we met een taxi collectivo naar de Guatemalteekse grenspost in La Mesilla. Die rit was echt heel grappig, overal stonden er kraampjes en iedereen liep gewoon de grens over met al zijn koopwaar. Voor de Oost-Vlamingen: het was precies braderie, voor deWest-Vlamingen: twas precies op de batjes!

Daar weer te midden in de snikhete, stinkende chaos ons stempelke gaan zoeken. Daarna geraakten we met een soort gemotoriseerde riksja aan de busterminal. Het was meteen duidelijk, met de Mexicanen hadden we ook onze comfortabele bussen achtergelaten en ingeruild voor de kleurrijke gammele oude Amerikaanse schoolbussen! De deur was verdwenen en alles wat je kan bedenken zat los, maar het zijn beesten van bussen in die bergen! Onze bagage werd vanboven gezwierd, wat ons een beetje verontruste omdat het regende, maar onze eigen veiligheid was net iets meer prioritair op dat moment. Hoe dan ook zijn we veilig in Huehuetenango geraakt. We konden nog net op tijd een bus nemen naar San Mateo Ixtatan. Onze chauffeur was zoals een slechterik in een rambo-film: een dik louche type in een marcelleke, zwarte leren vest en bijpassende handschoenen zonder vingers, een dikke moustache, en...een pistool! Heleen en ik deinzden eventjes terug, maar veel keus hadden we niet, en na enkele kilometers hadden we snel door dat het een talent van een chauffeur was. Zowat moeiteloos geraakte hij alle steile bergen op en af, reed hij door imense putten, beken en modderstromen. Opeens begon het dan ook nog te onweren en te misten en werd het pikdonker. We hielden ons hart vast maar we raakten zonder kleerscheuren in San Mateo.

Daar stonden we dan... temidden een onweer, kletsnat, en het was pikdonker al was het nog maar 19u en we hadden nog geen slaapplaats. We vroegen meteen de weg naar een hotelletje en kwamen terecht bij een jong sympathiek koppeltje. Hun hotelletje was wel een krot en ons kamertje was een vochtig betonblokske met 2 houten planken en een vuil deken om op te slapen. Het kon ons allemaal niet meer schelen, als we maar een dak boven ons hoofd hadden en een deur om op slot te doen! Slapen zat er wel niet in...

De volgende ochtend dan op zoek naar een pick-up naar Pojom. Snel gevonden. Enrique ( ook al zo´n kei van een chauffeur) bracht ons dan door de bergen, over wegen die je amper wegen kon noemen, door de harde regen, naar Pojom. Eindelijk! Wat waren we blij als we bij Hanne en Kurt in de casa materna stonden! We werden heel goed ontvangen en voelden ons meteen op ons gemak. Er logeren hier ook nog 2 andere vrijwilligers (Marijke en Lieven) die Engelse les geven in het schooltje hier. Samen delen we eenkamer in de casa materna, we hebben zelfs een keukentje en een badkamer! Elektriciteit, internet en water is wel te nemen wanneer het er is. Pojom is en supermooi dorp! Heel open in de natuur, weidse ruimtes en geen uitlaatgassen, joepie!

Nu gaan we samen iets koken met Marijke en Lieven met wat hier te vinden was aan ingredienten. Ons wasje is ook al gedaan, met de hand natuurlijk!

Maandag is het hier vrouwendag op de consultaties en kan het voor ons echt beginnen.

Hasta luego!

Muchos besos

Julie en Heleen

Agua Azul, Misol - Ha en Palenque

¡Hola todos!

Gisteren werden we ´s morgensvroeg opgepikt door een minibusje aan ons hostel. Het zat vol met jongeren van Israel, Duitsland, Engeland, .. Een vrolijk allegaartje aan nationaliteiten dus. Onze eerste stop was Agua Azul, zo´n 3 uurtjes rijden, maar van een dutje was geen sprake. Er liggen hier om de 20m wel verkeersdrempels waarvoor ze heel hard remmen en dan weer met volle gas vetrekken. Om nog niet te spreken van alle bochten... een voorraadje touristil was niet misplaatst dus. De omgeving was wel prachtig: de uitgestrekte jungle van Chiapas, de hutjes van de plaatselijke bevolking, de diertjes die overal rondlopen tussen de hutjes, kindjes op weg naar school of hun aan het wassen in de beekjes...We wisten niet waar eerst te kijken! De bevolking is hier wel heel arm. Toen we door het gebied van de Zapatista reden keek Julie dolenthousiast naar buiten om er eentje te spotten, Heleen probeerde ondertussen wat te slapen.

Onze eerste stop waren de cascadas (watervallen) van Agua Azul: Een lange waterval met veel aftakkingen temidden de jungle. Het was een ontdekkingstocht over de vele paadjes op zoek naar de beeldschone plekjes. Hier proefde Julie ook voor het eerst de Mexicaanse mango waar ze al zo lang naar verlangde, ze was helemaal in haar nopjes! Heleen deed zich tegoed aan wat meloen en zo waren we helemaal klaar voor de volgende rit.

De tweede stop was de waterval van Misol-Ha. Veel groter dan de vorige maar zonder aftakkingen! Het opstuivende water was een welgekomen verfrissing in de tropische hitte. Je kon er ook achter wandelen, maart dan was je helemaal nat, dit was dus het eerste wat we deden! Je kon er ook zwemmen, maar we hadden onze bikini vergeten en om in ons ondergoed voor de ogen van de plaatselijke Mexicanen er in te springen was ons net iets te ver!

Daarna was het de beurt aan Palenque: adembenemend! Zowel doorhet vochtige en heelwarme klimaat, als door de overweldigende jungle, als door de prachtige Maya- tempels die hier verbazend goed bewaard waren. Het was een heel doolhof om alles te zien! Ondanks de hitte hebben we toch enkele tempels beklommen om de bas-reliefs te zien waarop de koningen Pacal en zijn zoon afgebeeld stonden. Zo konden we ook meteen genieten van een mooi uitzicht! De jungle zelf was ook prachtig: gigantische bananebomen, lianen, een echte levensboom en... een leguaan! Het ding was groter dan we verwachten maar we hebben het toch lekker achtervolgd om het mooi op de foto te krijgen, uiteindelijk is Julie op 5m afstand geraakt en is hij vereeuwigd op ons fototoestel!

Net op tijd terug voor een tropisch onweer vingen we onze terugweg naar San Cristobal aan!

Dit is waarschijnlijk ons laatste berichtje uit Mexico, straks reizen we naar Comitan waar we nog eenmaal overnachten en dan gaan we de grens over!

Tot in Guatemala!

xxx Julie en Heleen

San Cristobal de las casas

Dag iedereen!

We zijn zonder kleerscheuren en met al onze spullen in San Cristobal geraakt! De nachtbussen blijken hier nog zo onveilig niet te zijn. Ons gezicht stond wel eventjes op onweer toen we bij de check-in enkele kleine kindjes zagen. De nachtmerrie van de vlucht zat ons nog vers in het geheugen! Gelukkig waren het engeltjes en hebben we ze niet gehoord! We hebben zelfs geslapen, stel je voor... En als we het niet deden, dan konden we genieten van het prachtige Mexicaanse landschap.

Na 16 uren kwamen we dan aan in een prachtige bergstad. We vroegen ons net af hoe we met onze zware rugzakken aan een hostel gingen raken, maar toen werden we al half aangevallen door verschillende hostel-reclamemakers en degene die ons overtuigde had jawel....free taxi to the hostel! Probleem opgelost! Het is trouwens een heel tof hostel, netjes, veel kleurtjes en fruit als ontbijt, meer hebben we al niet meer nodig!

Vandaag dan de hele dag San cristobal bezocht, beginnende met de befaamde markt: De tzotzil-indianen (sla ons niet dood als het misschreven is) proberen er hun prachtige spulletjes aan de man te brengen tussen de plaatselijke leurders. Ze hadden hun traditionele klederdracht aan, inclusief kinderen in draagdoek. Helaas worden ze niet graag gefotografeerd! Maar we zouden niet Heleen en Julie heten als we dat toch niet stiekem deden!

We bezochten ook nog een paar kerkjes, een bedevaartoordje, een werkplaatsje waar ze papier recycleerden, en een museum waar uitleg werd gegeven over de traditionele geneeswijzen van de Mayas. Vooral toegespitst op de vroedvrouwen! Er was zelfs een film te zien met een bevalling volgens de Maya-gewoontes. Zo zijn we meteen al voorbereid op onze stage.

Verder waagt Heleen zich nog steeds niet verder dan spaghetti, terwijl Julie voorzichtig al eens Mexicaans durft te eten, met een fles water in de buurt natuurlijk!

Je hoort hier trouwens ook overal muziek op straat, van salsa tot 99 Luftballons! Ambiance verzekerd! Over salsa gesproken...ons hostel geeft gratis lessen en dat gaan wij nu natuurlijk eens uitproberen!

De reisplannen zijn trouwens veranderd, morgen gaan we naar Palenque en Agua Azul in plaats van Comitan! Pas overmorgen reizen we dan naar Comitan.

Dikke knuffels

¡Mexico City!

Dag iedereen!

Na een veeeeeeeel te lange vlucht op krappe plaatsen, huilende kinderen,

en slechte films kwamen we doodmoe aan in Mexico City.

Aan de douane was het een soort Russische roulette, we moesten op een knop drukken, was het groen dan mocht je door, bij rood haalden ze heel je bagage overhoop. Gelukkig haalden we allebei groen en konden we officieel voet op Mexicaanse bodem zetten.

Na een halfuurtje wachten kwamen enkele zwaaiende mexicanen van ons hostel ons oppikken. Het was 23u maar volop spits, we maakten dus meteem kennis met het gekke verkeer in deze metropool.

Vandaag hebben we dan Mexico City bezocht. We waren nog heel moe van de vlucht dus hebben we zo'n dubbeldekker zoals ze in Londen rondrijden tegengehouden, en voor een prikje mochten we de hele dag mee. Zo konden we gemakkelijk en veilig de hele stad in cabrio-stijl doorkruisen en eraf of eropspringen wanneerwe wilden.

Mexico City is een hele drukke stad, met heel veel toeristen, duswe vielen niet al teveel op.

We hebben wel al indianen gezien in lendendoekjes,zonder onderbroek eronder, dansend en springend, gelukkig hadden ze veren op hun hoofd.

Ook zagen we heel vaak betogingen tegen de regering hier, op een bepaalde plaats stonden er zelfs honderden naakt te protesteren. Gelukkig gebeurt het allemaal heel rustig en hebben we er niet veel last van.

In de namiddag bezochtten we ook de Templo Mayor, een restant van de Azteken midden in het centrum!

Ons hostel hier isalles wat we niet verwachtten: proper, groot, gratis internet.Zehelpen ons ook steeds de weg te vinden en zijn supervriendelijk!

Morgen gaan we een oude stad van de Azteken bezoeken, iets boven Mexico City.

Het is een eindje reizen, dus gaan we nu ons bedje in!

We missen onze familie en vrienden al!

Muchos besos,

Julie en Heleen!