De laatste wilde avonturen!
Hola amigos!
Welkom bij het laatste verhaal uit de spannende reeks 'De wilde avonturen van Heleen en Julie'!
Zaterdagochtend zijn we terug naar La Mesilla aan de Guatemalteekse grens gereisd, de laatste rit met de chickenbus, we zullen ze toch missen! De grens maakte deze keer merkelijk minder indruk op ons, waarschijnlijk omdat we nu al zoveel meer meegemaakt hebben? Het was wel nog steeds een chaos van jewelste, maar we vonden vlot onze weg en paspoortstempeltjes. Onderweg werden we ook nog geinterviewd door Mexicaantjes voor een of ander schoolproject, waar we natuurlijk met plezier aan meewerkten. In ruil kregen we snoepjes en mochten we een gigantische sombrero opzetten, daar deden we het natuurlijk voor! Eenmaal de grens over zijn we in een dag en een nacht helemaal doorgereisd naar Oaxaca.
We zijn hier zo'n 4 dagen gebleven en het was weer heerlijk genieten! Gisteren zijn we de ruïnes van Monte Alban gaan bezoeken. De oude Zapoteekse stad werd gebouwd vanboven op een heuvel die ze in die tijd kunstmatig afgevlakt hebben, het moet een enorm werk geweest zijn maar zo hadden we een prachtig uitzicht over de vallei! Het meeste van de oude stad zit nog onder de grond, want ze was echt gigantisch, maar de grootste tempels en tombes konden we toch bezoeken en beklimmen. Het laat toch nog steeds een indruk op ons na, zo'n eeuwenoude stad...
Vandaag deden we dan een lekker toeristische daguitstap in de omgeving van Oaxaca. De eerste stop was in Tule bij een gigantische boom van 2000 jaar oud. De stam was zo dik dat er een mensenketting van 40 man rond kan! Daarna reden we door naar Teotitlan een textieldorpje, waar we een weverij bezochten. We zagen het volledige proces van de schapenkapper tot het natuurlijk kleuren, het weven en het verkopen! Natuurlijk zaten we zelf ook alweer helemaal onder de kleurtjes door alles eens aan te raken en te proberen... Toen was het normaalgezien tijd voor Hierve el Agua, een supermooi natuurgebied met watervallen enzo, maar het mocht niet zijn! Temidden een dor Mexicaans landschap, in the middle of nowhere, in de blakende zon, kreeg ons busje plots een klapband. Daar stonden we dan: 2 Fransmannen, 3 Duitsers, 2 Belgjes en een Mexicaan, het leek wel een flauwe mop! We hadden wel het mooie landschap van de sierra rond ons, maar natwee uren waren we daar toch op uitgekeken! Tijdens een wandelingetje werd Julie ook nog eens aangevallen door een cactus, of was het omgekeerd? In ieder geval won de cactus... Gelukkig stond er ook nog een boompje in de buurt waar we met ons olijk gezelschap konden zitten. Uiteindelijk kwam er een ander busje ons halen en konden we verder, maar voor Hierve el Agua hadden we jammergenoeg geen tijd meer!
Dan maar door naar Mitla, the city of the dead. Een klein dorpje waar er ook tempels en graftombes zijn gevonden. Minder imposant dan Monte Alban, maar hier konden we echt in de tombes onder de grond, en dat was ook wel eens spectaculair. Bovendien vonden we het uitermate grappig om te kijken naar alle Amerikanen die hun hoofd stootten in de kruipgangen!
Als compensatie voor de pech kregen we ook nog een 'All you can eat' maaltijd aangeboden in een Mexicaans restaurant. De uitgehongerde Duitsers deden hun naam weer eens eer aan! Maar wij moesten ook niet onderdoen natuurlijk!
Als laatste stopten we bij een Mezcal-fabriek, waar het broertje van de tequila gebrouwen wordt. We kregen weer het hele proces te zien, en achteraf mochten we natuurlijk vanalles proeven! Heerlijk! Jammer dat we er niet mee door de douane geraken...
Morgen reizen we door naar Mexico City waar we dan onze vlieger richting jullie nemen...
Tot in België!!!!
PS: Nog een dikke proficiat aan de jarige papa van Julie! Hip hip hoera!
Antigua
Buenos dias!
We zullen maar beginnen met jullie eens allemaal goed jaloers te maken! Het is hier echt een lekker zomerweertje, onze truien hebben we al verbannen tot het diepste van de rugzak, we zitten in een prachtig koloniaal stadje, omgeven door beeldschone natuur en vulkanen, en we kunnen lekker luieren! Haha!
Nu het interessante deel!Gisteren zijn we vertrokken uit Panajachel richting Antigua. Omdat we lekker uitgeslapen hebben, hadden we de rechtstreekse bus gemist, we moesten dus zo'n 4 keer overstappen. Zo zagen we ook nog eens andere dorpjes he! We zijn ondertussen experts in springen op rijdende bussen, en ons langs het nooddeurtje vanachter binnen te wurmen.
Na vier uren reizen kwamen we dan aan in Antigua. We vonden al snel het allergoedkoopste hospedaje, en trokken er op uit! Antigua is echt een prachtig dorpje. Alle huizen zijn in koloniale stijl, de straatjes in kasseistenen en om elke hoek kom je wel een of ander oudgigantisch gebouw tegen uit het koloniale tijdperk. Vele zijn wel ruïnes tegenwoordig, door de vele aardbevingen hier. Maar dat heeft natuurlijk ook zijn charmes. Overal rijden ook paardjes rond, maar tot nu toe verkozen wij nog steeds onze (gebruinde) beentjes. De stad is omgeven door bergen en door drie gigantische vulkanen, waarvan een zelfs nog actief is! De foto's spreken eigenlijk voor zich...
Morgen gaan we naar Quetzaltenango voor een dag en dan de Mexicaanse grens over!
Tot in Mexico dus!
Julie en Heleen
Het Atitlanmeer
Dag iedereen!
Maandag konden we eindelijk weer onze rugzakken aantrekken om Guatemala verder te verkennen. We trokken terug naar de ons goed bekende busterminal en vonden snel de juiste bus. Eventjes dachten we dat alles vlot verliep, maar dat was naast de Guatemalteken gedacht. Ze moesten per se op maandag gaan betogen en de weg blokkeren. We hebben zo'n 3 uren stilgestaan in de vlakke zon in de te krappe bus, maar ja dat moeten we er hier bijnemen he. Het vreemde is dat we nog steeds niet weten waarom ze betoogden. Ze riepen de hele tijd rond dat ze betoogden en vroegen om mee te doen, maar gaven geen reden...
Na drie uur konden we dan toch passeren en liep alles weer gesmeerd. Of toch niet? De buschauffeur vond klaarblijkelijk dat hij genoeg tijd verloren had en was gewoon niet gestopt in Los Encuentros, waar wij moesten overstappen. En aangezien wij niet helderziend zijn om plaatsen te herkennen waar we nog nooit geweest zijn, reden we er natuurlijk grandioos voorbij. We werden dan maar afgezet in het volgende godvergeten gat, zeg maar kruispunt. De miserie was echter snel vergeten toen we het uitzicht zagen vanop dat kruispunt. Adembenemend! Na een halfuurtje genieten van het zonnetje en het uitzicht konden we dan doorreizen naar Panajachel, onze eindbestemming van de dag. Deze keer zaten we op een echte chickenbus, alles stond volgestapeld met kuikens,die even luid piepten als ons op de bulten! Het record met-hoeveel-raken-we-op-een-busbankje werd trouwens verbroken door een Mayagezin die hen met zes wist op een bankje te persen, klasse! Wij hielden het bij vier, het moest nu ook niet te gezellig worden. De afdaling naar het meer was onbeschrijfelijk mooi. Het meer temidden de bergen en de vulkanen, de lage wolken die voor prachtige kleurspelingen zorgden bij het avondlicht en de verschillende dorpjes langs de rand van het meer...dit was waarom we naar Guatemala reisden! We werden er op slag stil van!
Aangekomen in Panajachel kwamen we terecht in hospedaje El buen samaritan, het goedkoopste dat zachte matrassen had. Ideaal! Vandaag hadden we dan ruim de tijd om het dorpje te verkennen. Het eerste wat ons opviel was: al die toeristen! Niet echt ons ding...we vluchtten dus al snel richting het meer en zochten een stukje uit waar de toeristen niet kwamen. We genoten eindeloos van de prachtige omgeving, waagden een plonsje in het meer en kletsten met de plaatselijke bevolking. We beleefden echt een heerlijke tijd. Een voordeel van de vele toeristen hier, is dat ook de markt met plaatselijke spulletjes zich naar het toerisme begeeft. We konden dus ook al vele souveniertjes inslaan!
Naast het meer en het dorp, hebben we ook het plaatselijke centro de salud bezocht, want vandaag mochten Julie haar draadjes eruit! We kunnen al meedelen dat de chirurg mooi werk geleverd heeft. Er kwamen geen traantjes bij te pas...
Morgen reizen we door naar Antigua....Hoezee!
Muchos besos de las chicas guatemaltecas!
Het stadsleven bevalt ons!
Hola todos!
Wat vliegt de tijd! Ook onze stage in Huehuetenango zit er alweer op. De nachten waren lang maar steeds goed gevuld. Er was weinig tijd vrij om moe te worden. De vrouwen lagen vaak in de gang te wachten tot er plaats vrij was in de verloskamer. We zijn dan ook al goed geoefend in de bedbevallingen.... Soms riep er plots een vrouw: Mi bebe! En dan zat het hoofdje er al! Heleen en ik sprongen dan een gat in de lucht van verschot, terwijl de dokters dan op hun gemakje om kochers en schaar slenterden en af en toe eens riepen dat ze moest rustig persen vanuit de gang. We hebben echt onvoorstelbaar veel geleerd hier, ervaringen voor het leven. Zowel positief als negatief natuurlijk, maar dat hadden we wel verwacht. De mensen hier zijn veel warmer dan bij ons, maar het is schandalig met hoe weinig respect ze soms de patiënten behandelen! Daarnaast doen ze het hier allemaal zonder epidurale of kunstverlossing!
Verder stond de hele week hier in het teken van Todos Santos, dat is hier echt een groot feest. Gisteren was er in heel het stad 'serenatas', volgens de traditie gingen de mannen dan de straat op om te zingen en gitaar te spelen voor de vrouwen. En de Guatemalteken houden hun tradities goed in ere... we hebben weer goed kunnen lachen! Overal waren er bloemen en optredentjes en mensen in traditionele kledij, heel gezellig en kleurrijk. Nooit verwacht dat we zo van Allerheiligen gingen genieten!
Het stadsleven zijn we ondertussen al goed gewoon. De bonte mengelmoes van maya's, latino's, cowboys, 2 Belgen... Overal is er muziek te horen en zijn er kleurrijke kraampjes. Na het rustige Pojom moesten we ons ferm aanpassen aan het drukke verkeer, maar dat zijn we nu ook al gewoon. Ze rijden hier echt als zotten, met 4 op een moto zonder helm is geen uitzondering! En de politie...die is zo corrupt als wat, dus doet niets. Overal lopen er ook mannen met pistolen rond en we weten ook al goed welke buurten we ons niet alleen in moeten wagen. s' Avonds zijn er ook vaak optredentjes in het Parque Central, altijd heel gezellig. Voor we moesten gaan werken gingen we dan nog eventjes rusitg gaan genieten van de sfeer. Waar we ook staan of gaan, overal willen de mensen een praatje slaan met ons en er komen vaak heel grappige conversaties uit voort. Ze proberen dan met een erorm accent enkele woordjes Engels te praten, waarop wij gewoon in het Spaans antwoorden. Meestal weten we binenn de 5 minuten hun hele leven en krijgen we nog wat mandarijnen of ander fruit toegestopt.
Op een rustdag zijn we naar een rivier gereden met enkele vrienden op 2-3 uren van Huehuetenango. Met een....jawel...Europese Oxfamwagen! Zij moesten naar een klein dorpje gaan voor wat formaliteiten voor hun werk. De grond van de mensen daar was eigendom van de gemeenschap, maar die dag kregen de mensen de eigendomspapieren van hun stukje grond. Een feestelijke gebeurtenis, je had hun gezichtjes moeten zien toen ze werden afgeropen om hun akte te gaan halen, apetrots! We werden ook meteen weer uitgenodigd aan tafel, met de traditionele kost: kip en rijst en tortillas! Mama en papa...eventjes geen kip meer als we thuis zijn?? Daarna gingen we naar de rivier Lagaratero vlakbij bij het dorp. Het leek wel sprookjesachtig: azuur van kleur, met grote bomen in het midden, kleurspelingen door het zonlicht... Aan de rand waren de mensen hun kleren aan het wassen, aan het vissen, of de kindjes hun maandelijks badje aan het geven... Meer dan pootjebaden hebben wij wel niet gedaan want ondanks het warme weer was het toch maar frisjes!
Vandaag lassen we een rustdag in, om weer over te schakelen op dagritme, en vanaf morgen kunnen we dan weer het prachtige Guatemala gaan verkennen!
Hasta pronto!
Julie en Heleen
Hospital Nacional de Huehuetenango....
Hola todos!
Nu ik moet recupereren van de operatie en Heleen aan het slapen is van haar werknacht, heb ik eens wat tijd om te vertellen over het befaamde Hospital Nacional de Huehuetenango.
Tijdens onze stagenachten is er telkens 1 verpleegkundige verantwoordelijk voor de patiënten en zo'n 2 dokters. De dokters die er werken zijn vaak nog heel jong en zijn allemaal algemene dokters, geen gynaecologen of pediaters dus. Je kan ze dus op elke mogelijke afdeling tegenkomen! Dat ze geen specialisten zijn in het vak was ons al snel duidelijk. Door gebrek aan geduld of techniek zijn er al enkele medische fouten gebeurd die konden vermeden worden! Zo trok er een van de dokters te hard aan de navelstreng en scheurde die van de placenta nog voor die geboren was, of als het hoofdje geboren wordt met de navelstreng errond, sleuren ze het hele lijfje er toch gewoon uit. Onder het motto: de schade herstellen we wel achteraf, hechten zijn ze dan dus wel weer goed in! Gelukkig kennen Heleen en ik onze technieken wel goed en ze kijken soms wel vreemd op als we bevallingen doen. Vooral als er bij ons geen scheurtje te bespeuren is... Jammergenoeg is dat ook niet altijd het geval en moeten we af en toe ook hechten. We raken er ondertussen wel geoefend in! Bij een eerste kind zetten ze hier ook standaard een knip, nog voor het hoofdje te zien is!
We mogen natuurlijk niet veralgemenen, we hebben al enkele hele goeie dokters aan het werk gezien ook, die met geduld en respect voor hun patiënten werken. Het is dan ook van hen dat we het meeste bijleren! (en gelukkig ging ook zo'n goede chirurg op zoek naar mijn appendix)
Het is wel niet altijd even gemakkelijk om in deze omstandigheden te werken. We zijn ondertussen zo gewoon aan onze kraaknette, hoogtechnologische ziekenhuizen in België dat we vaak eens moeten slikken. Zo regent het bv bijna overal binnen in het ziekenhuis, valt er af en toe een stukje plafond naar beneden, geen echografietoestel, ze hebben geen aspiratie- of beademingsmachine dus alles gebeurt handmatig, ... Zo leren we natuurlijk wel werken met de middelen die we hebben, back to basics! De technologie bevestigt onze eigen bevindingen hier niet en we moeten dus zeker zijn van ons stuk en extra observeren. (Bv ligt dit kindje echt in hoofdligging, ligt de placenta niet voor de baarmoederhals, ...) Klinische tekens zijn nu belangrijker dan ooit. Sommige vrouwen hebben wel echografieën gehad tijdens hun zwangerschap, in een priveziekenhuis dan, maar we hebben dit nog maar bij een stuk of drie vrouwen gezien in hun dossier. En bij een van hen, een 16-jarig meisje, werd het kindje geboren met een gespleten lip en verhemelte, een anus die niet doorgankelijk was en een klompvoetje. In het dossier van de echo's stond er dat er geen afwijkingen te zien waren...dus we moeten steeds op onze hoede zijn. Ondanks dat het er vuil en donker is, proberen ze het vaak toch op te vrolijken, voor elke feestdag of gelegenheid wordt het hele ziekenhuis versierd met slingers en balonnen. Dat fleurt het toch een beetje op! Overdag loopt het trouwens vol met studenten op labor y partos en liggen er amper patiënten, terwijl wij 's nachts de enige zijn en het dan altijd heel druk is! Daar zijn we wel niet rouwig om....des te meer oefening voor ons! Heleen heeft deze nacht zelfs nog een stuitbevalling kunnen meevolgen!
Het weer was hier tijdens onze eerste week nogal Belgisch, maar nu is het ondertussen opgeklaard en kunnen we op vrije momenten genieten van het bruisende stadsleven en het zonnetje! Maar nu nog eerst eventjes rusten in mijn geval....
Tot later!!!
Julie is haar appendix kwijt!
Dag iedereen,
eventjes iedereen geruststellen: Tijdens onze laatste nacht kreeg Julie opeens heel veel pijn in haar rechterzij, het bleek een appendicitis te zijn en ze werd dan ook met spoed geopereerd in het ziekenhuis waar we stage lopen. Alles is gelukkig goed verlopen en na een nachtje in het ziekenhuis konden we vandaag terug naar 'huis' toe. Ze stelt het goed en de pijn valt goed mee, gelukkig kan ze tegen een stootje!
Vele groetjes
Heleen en Julie
Huehuetenango en de eerste stagenacht!
Dag iedereen!
Hier zijn we weer met nieuws uit Guatemala!
Donderdagnacht zijn we dus vertrokken uit Pojom, maar eerst kwamen er nog enkele spoedgevallen binnen en konden we elk nog een wonde hechten. Uiteindelijk deden we nog een heleboel extra uren op onze laatste dag!
Laten we maar eerlijk zijn...de nachtelijke trip van Pojom naar Huehuetenango was ronduit verschrikkelijk. Eerst wou de auto waar we mee meemoesten die nacht niet rijden, maar gelukkig kwam er dan een andere pick-up voorbij rond 1u30 snachts en raakten we dan toch op weg. We vlogen vanachter in de laadbak samen met nog 10 anderen en een heleboel bagage en dan maar hobbel de bobbel door de bergen. Hoewel er een zeil boven de laadbak ging waren we al snel toch al helemaal nat door de regen. Zo'n 3 uren later kwamen we helemaal blauw van het botsen en de kou aan in San Mateo Ixtatan. Daar was het precies zoals we ons herinnerden: donker, grijs, ijskoud en nat. Niet onze favoriete plaats... Nog een uurtje verkleumen tot de bus kwam en toen konden we naar Huehuetenango. Dat was ook een behoorlijk koude rit van zo'n 5-6 uren. Toen we Huehuetenango naderden werd het stilaan warmer en we slaakten een zucht van opluchting. Het was ondertussen middag en gelukkig vonden we snel onze verblijfplaats voor de komende weken! Een B&B uitgebaat door Oscar, een toffe Guatemalteek die 4 jaar in België gestudeerd heeft en dus wat Vlaams spreekt!
De dagen daarop verkenden we wat Huehuetenango en de omgeving. We hadden al snel weer wat vrienden gemaakt die ons maar al te graag de leuke plekjes toonden. Heel gemakkelijk, en bovendien konden ze wondermooi gitaar spelen en zingen wat de avonden heel gezellig maakte. We bezochten het centrum, gingen naar een lagune, keken naar de zonsondergang van op de Maya-ruïnes van Zaculeu, gingen naar een dorpje Chiantla in de buurt waar er een marimba-optredentje was, keken van op de berg naar de lichtjes van de stad... We hebben ons niet verveeld!
Vrijdag brachten we ook al een bezoekje aan het Hospital Nacional de Huehuetenango, waar we stage lopen, om afspraken te maken en ons voor te stellen. Alles verliep vlotjes en we mochten deze week beginnen in de nachtshift! Het was wel eventjes aanpassen! Het wordt hier niet al te nauw genomen met hygiëne en steriliteit, de vrouwen liggen met zijn zessen of meer gezellig naast elkaar in arbeid en bevallen kunnen ze met 2 tegelijk in de verloskamer. De materniteit bestaat uit zo'n 3 zalen volgestampt met bedden, er is constant licht en lawaai en ze vragen er vriendelijk om niet op de grond te plassen...wat dus toch gebeurt!!! Nu weten we waarom ze liever in hun hutjes bevallen!! We werken shiften van 19u-7u30, uiterst vermoeiend, maar het brengt wel op! Onze eerste nacht konden we al elk 2 bevallingen doen! De eerste moesten we zelf niet eens vragen, terwijl we de vrouw installeerden op de verlostafel hadden we het al in ons handen! Het was dan ook een 8ste kind... Ondanks dat we wat moesten wennen en ons aanpassen zijn er hier dus wel ongelofelijk veel leerkansen. Er liggen steeds zo'n 5-6 vrouwen in arbeid, die we naar hartelust mogen opvolgen. s' Nachts zijn we ook de enige studenten tot nu toe, dus we hoeven niet te delen. Meer dan stage lopen gaan we de komende dagen wel niet kunnen doen, na zo'n nacht zijn we echt geradbraakt en slapen we meestal gewoon tot we weer moeten vertrekken naar het ziekenhuis. Ondanks het grote tijdsverschil leven we dus eventjes tegelijkertijd met jullie!
Meer verhalen later want nu moeten we alweer ons klaarmaken! Adios!!
Heleen en Julie
Onze laatste wilde avonturen in Pojom!
Dag iedereen!
Hier zijn we weer! Het is onze laatste dag hier bij Vivir en Amor dus het is telkens een beetje afscheid nemen. De laatste patiënten, de laatste keer de berg over, de laatste keer samen avondeten, ...Het afscheid zal ook een beetje dubbel zijn, aan de ene kant verlangen we naar de bevallingen in Huehuetenango, maar anderzijds zullen we hier de prachtige natuur, de rust, de Maya-bevolking, de uitlaatgasvrije lucht en het gezapige dorpsleventje ongelooflijk missen.
Onze laatste dagen zijn hier wel allesbehalve rustig. We doen de consultas nog steeds vaak zelfstandig, Julie haar patiënt is weer spoorloos verdwenen en ... er is terug een bevalling geweest! Deze keer wel iets minder vlot als de vorige... In de vooravond waren zeons komen halen, maar de arbeid ging niet zo goed vooruit. We twijfelden behoorlijk aan de ligging van het kindje, maar konden inwendig nog niets voelen doordat de vliezen nog intact waren.Het was eigenlijk een heel gezellige boel daar in dat hutje, de hele familie zat bijeen te lachen en te keuvelen en de kindjes kropen op onze schoot. Vele uren en geduld later had ze dan voldoendeontsluiting en braken de vliezen. We voelden echter iets dat we nog nooit gevoeld hadden, en het was geen hoofdje!!!! Hanne controleerde nog even na en bevestigde: een stuitligging. Omdat dit een groot risico is voor het kindje, stelde Hanne voor om naar het ziekenhuis te gaan. De familie zag dit totaal niet zitten en verkoos om het toch te proberen in het hutje. Wij kunnen enkel adviseren... Het gebeurt wel vaak dat de familie niet naar het ziekenhuis wil gaan, het is een tocht van minstens 7 uren over die onmenselijke weg uit onze vorige verhalen. Vaak willen ze enkel maar gaan als het gevaar duidelijk te zien is, wat nu niet het geval was. We besloten niet meer te onderzoeken en gewoon af te wachten. Het was ondertussen al midden in de nacht en de hele familie lag te slapen verspreid in het hutje, maar wij hielden de wacht... Terwijl Heleen en Hanne de techniek voor een stuitbevalling nog eens doornamen in het boek, kreeg Julie in de gaten dat de vrouw wel verdacht lang haar adem inhield. Ze gaf tijdens de hele arbeid ook al geen kik en nu was ze ongemerkt aan het persen. Meteen keken we onder de rok en Julie zag het lijfje eruitschuiven. Lichte paniek want niemand had handschoenen aan en het ging plots allemaal wel heel snel. Uit reflex pakte Julie het lijfje vast om armpjes en hoofdje te ontwikkelen terwijl Heleen snel het materiaal voor de opvang van het kindje bijeen raapte en op de buik duwde (dit is belangrijk voor het hoofdje eruit te laten komen bij een stuitligging). Onze technieken zaten er blijkbaar goed ingebrand en binnen de 5 minuten was het ventje geboren. In het begin was hij nogal slap, maar na wat stimulatie liet hij zijn eerste kreet horen en slaakten wij een zucht van opluchting. Het was echter nog niet voorbij... de placenta moest nog komen. De vrouw perste hem eruit maar de vliezen bleven vastzitten. Julie zorgde ervoor dat ze niet afscheurden terwijl Heleen de baarmoeder goed masseerde. Wat later kwamen dan ook de vliezen eruit en zo kwam alles toch tot een goed einde!! Doodmoe kropen we rond half drie in ons bed, maar apetrots dat we dit tot een goed einde hadden gebracht. In België gebeurt meteen keizersnede bij een stuitligging, dus dit was wel een heel unieke ervaring voor ons!!
's Morgens moesten we dan weer om 6u op om naar Yalanhuitz te gaan. Natuurlijk is er hier geen berijdbare weg naar daar, dus we moesten weer te voet. Een tocht over de berg van zowat 3-4 uren!! In Yalanhuitz staat het eerste kliniekje van Vivir en Amor, dus we waren wel benieuwd om dit te zien. Het was een kleiner dorp dan Pojom, maar veel kleurrijker! Alle huisjes zijn daar in leuke kleuren geschilderd en dit fleurt het hele dorp op! We hebben de hele voormiddag dan weer les gegeven aan de vroedvrouwen van ginder. Ze waren met een heel stuk meer dan in Pojom en waren heel geïnteresseerd. Ondanks onze vermoeidheid was het toch weer heel plezant. 's Middags zijn we dan met de hele bende bij Lucia thuis gaan eten en keuvelden nog wat na. Daarna was het helaas weer tijd om onze tocht terug aan te vangen. Onderweg naar de berg hadden we wel een lift gevonden, maar de berg zelf moesten we nogmaals trotseren. Julie haar voeten zaten vol met blaren dus het was nog pijnlijker dan anders! We zijn toch heelhuids in Pojom geraakt en hadden nog tijd om een kraambezoekje te doen bij ons kindje van de vorige nacht!
Deze nacht vertrekken we naar Huehuetenango, weer een lange rit in pick-up's en chickenbussen! Gelukkig hebben we al een voorraad koekjes ingeslaan om de pijn te verzachten! Geen paniek dus als het eventjes duurt tot het volgende verhaal...!!
Dikke knuffels en tot in Huehuetenango!
Julie en Heleen!